Rozdział siódmy

Ujrzałam w nich Liama.
-Cześć, Alex.-zaczął cicho.
-Hej.-odpowiedziałam obojętnie, po czym wlepiłam wzrok w ścianę.
-Kolejny chce przeprowadzić ze mną pocieszającą rozmowę?-pomyślałam.
-Jak się czujesz?-zapytał i usiadł koło mnie.
-Dobrze. Dziękuję.-odpowiedziałam nie zwracając na niego uwagi.
-To dobrze. Denerwujesz się tą sobotą?
-Trochę.-wciąż miałam obojętny ton.-wiem, że się uda. A nawet jeśli nie, nie będę się poddawać
-Cieszę się, że masz takie podejście do tego.
W tym momencie odwróciłam się, siedział tuż za mną. Spojrzałam mu prosto w oczy. Nie mogłam wypowiedzieć słowa. Nasze twarze dzieliły jedynie milimetry. W tym momencie drzwi się otworzyły.
-Idziecie z nami... ups... przepraszam...-do pokoju wszedł Harry, ale gdy nas zobaczył od razu się wycofał.
Otrzepałam głowę i natychmiast wróciłam na ziemię. Podobnie jak Liam. Odsunęliśmy się od siebie i spuściliśmy wzrok.
-Umm... Idziemy zobaczyć o co mu chodziło?-przerwał ciszę.
-Ok.
Wyszliśmy z mojego pokoju. Dom był pusty. Liam rozłożył ręce.
-Świetnie! Zostawili nas!
Wyglądało to dosyć śmiesznie, więc wybuchłam dzikim śmiechem.
-Nie śmiej się!-krzyknął żartobliwie.
-Przepraszam, ale nie mogłam tego powstrzymać.-wciąż się śmiałam.
Po chwili on też zaczął się śmiać.
-To co robimy?-zapytałam gdy już się uspokoiliśmy.
-Yhh... nie wiem. A co chcesz robić?
-Hmm... Mam pomysł.
Pojechałam do pokoju, wzięłam swoja lustrzankę i wróciłam do Liama. Domyślił się co chcę robić. Rozmawialiśmy długo, porobiliśmy mnóstwo zdjęć, aż w końcu nadeszła godzina 21. Musieliśmy się pożegnać. Chłopak mnie przytulił i wyszedł. Poprawił mi humor. Pojechałam do pokoju, wzięłam prysznic i ubrałam się w piżamę. Położyłam się na łóżko i zasnęłam...